Pamięć

Chodzi mi po głowie koniec lata. Noce są wtedy takie basowe, może od nieustannego krzyku żurawi. Biczewska śpiewała "...вон там журавли пролетели, y горизонта растаял их крик." To wołanie pamięci, cichnący krzyk mijającego życia, przemiany i oczyszczenia. Pewnego dnia na niebie zobaczyłem tę scenę. Mam wrażenie, że czasami w moim życiu dzieją się rzeczy, które są nieprawdopodobne, w które nie chce się wierzyć. Wypiera się, udaje, że nie ma, a one są... przychodzą w różnej formie, prędzej czy później, nawet w formie wiersza...

pamięć

jest wczesny wieczór, po deszczu

taka bardzo miła pora dnia

niebo jest czyste, głęboko błękitne z odcieniami fioletu

przynosi zapach jesieni,

po tęczy przechadzają się dwa czarne garnitury

obrazek niecodzienny, przechodnie zatrzymują się

spoglądają, śmieją się bo teatr za darmo

teatr uliczny zawitał do miasta!

Hola! na przedstawienie, niech grają, niech bawią

póki cyrk za darmo..!

a oni chodzą,

nie słyszą nic, poza swoimi oddechami i słowami rzucanymi w powietrze

nie zważając na spojrzenia

wyznają sobie straszne tajemnice

(skąd wiem, że tajemnice? Bo jestem ich autorem...)

obserwując ich widzimy jak poruszają rękoma

och! jakież piękne tańczące sylwetki

tango nuevo szalone wiruje
media luna
quebrada

corte... tango mortale

dotyka jego twarzy

delikatnie pieści trzymając ją w dłoniach

tamten czuje, że ziemia usuwa mu się spod nóg, drży

- chodź ze mną – szepce – ten wiersz już się kończy,

za chwilę nikt nas nie będzie pamiętał

znikniemy

ich miejsce zajęły dwa słowiki